Eerste stageweek achter de rug, was best heftig. Mijn eerste indruk liep niet helemaal gelijk met hoe ik het me had voorgesteld. De eerste 2 dagen voelde ik me niet erg welkom en zelfs een beetje overbodig. De care-workers praten namelijk Xhosa met elkaar, wat onmogelijk is om te verstaan of te spreken voor ons. Sommige letters zoals bijvoorbeeld de 'x' worden vervangen door een klik geluid met je tong, geen batje dus. Ik had daarnaast ook het gevoel dat ik gewoon in een crèche stond en ik was bang dat dit zo zou zijn voor de komenden 3 maanden. Beetje chillen en films kijken met de kinderen is wel eens leuk, maar niet de hele tijd. Woensdag was het al direct veel beter, we hadden enkele leuke momenten met 2 care-workers en we mochten ook enkele cases van de kinderen inkijken. Om nog even toe te lichten wat mijn stage nu precies inhoudt zal ik dit nog een keertje uitleggen. Ik loop dus stage bij Zanethemba, het betekent 'to bring hope' in xhosa en is een babyhaven waar men voorlopige opvang voorziet voor kinderen van 0 tot 6 jaar die mishandeld, verwaarloosd of verlaten zijn. De kinderen worden verwijderd van bij hun familie door een 'social worker' en worden daarna geplaatst in de haven. We zorgen dat de kinderen therapie, medische hulp en vooral veel liefde krijgen. Wanneer kinderen geplaatst worden bij Zanethemba proberen ze broers en zussen altijd samen te houden, zo kan het dus dat er hier ook 12 of 14 jarigen verblijven (wat nu ook het geval is). De organisatie draait vooral op donaties en deze zijn trouwens altijd welkom ;)
Het is leuk om tijd te spenderen met de kinderen zodat je ze individueel beter leert kennen en een vertrouwensband met hen kan opbouwen. Dit is ook nodig om te kunnen ontdekken wat hun behoeftes zijn zodat je daarmee aan de slag kan gaan. We hebben ons hier vooral op gefocust deze week. We zijn met hen naar het park geweest (zagen dik vette sprinkhanen en een stokstaartje), we staken de kinderen in bad, ik gaf de baby een flesje en uiteraard waren er ook genoeg vieze pampers om te verversen. Daarnaast mochten we ook al eens mee naar de rechtbank. Dit was interessant om mee te volgen en ook wel het hoogtepunt van mijn week. Je krijgt een beter beeld van hoe de procedures hier verlopen (helemaal anders dan in België) en wat een social worker allemaal moet doen (pittig veel). Ik ben blij dat er al wat meer variatie komt in de week. Met het 14 jarige meisje ben ik ondertussen ook aan het bonden, terwijl ze in het begin van de week niets tegen ons zei. We hebben al fijne momenten samen gehad en ze begint zich al veel meer open te stellen en te vertellen. Nu weekend, olé xoxo